Sunday 22 September 2013

Οι πατημασιές του στο βούτυρο...





Πρόσφατα είχα επισκέψεις. Ήρθανε που λέτε μάνα και αδερφή από Ελλάδα για να δούνε την καταπράσινη Αγγλία (κι εμένα φυσικά). Έτυχε λοιπόν και μια μέρα παράγγειλα ψώνια online.
«Μα καλά παιδί μου πως ψωνίζεις έτσι εξ αποστάσεως; Χωρίς να βλέπεις τι παίρνεις;» μου λέει. «Ξέρω βρε μαμά τι παίρνω, το’χω  ξαναδεί όταν είχα πάει στο κατάστημα.» «Και η ημερομηνία λήξης; Αν σου φέρουν κάτι που λήγει σύντομα, ψωμί για παράδειγμα, τι θα κάνεις;» λέει η ανήσυχη μάνα. «Στα βάζουν σε ξεχωριστή σακούλα αν λήγουν  σύντομα, κι αν δεν τα θες τα δίνεις πίσω στον οδηγό που στα’φερε!» Χαμογελάω. Σκέφτομαι πως αυτά που εδώ είναι καθημερινότητα, στην ελλάδα είναι ακόμη ανύπαρκτα μάλλον.

Τελοσπάντων, την επόμενη μέρα έρχονται τα ψώνια του σουπερμάρκετ. Τα παραλαμβάνω, ευχαριστώ τον άνθρωπο που τα έφερε, κι ανοίγω τις σακούλες μία μία ξεκινώντας από τα της κατάψυξης και τα του ψυγείου πρώτα. Τσεκάρω, καταμετρώ κι αποθηκεύω. Φτάνει λοιπόν η ώρα δύο σκορδοβούτυρων που παρήγγειλα και το ένα είναι στραπατσαρισμένο. Έχει κοπεί σ’ένα σημείο κάπου στη μέση το αλουμινόχαρτο της συσκευασίας και φαίνεται το περιεχόμενο. Ωπ λέω, μας την κάνανε! Ταχτοποιώ και τα υπόλοιπα και παίρνω τηλέφωνο στο σουπερμάρκετ / αποστολέα. «Γεια σας.» λέω, «Χαίρετε» μου απαντά. «Του ενός από τα δύο σκορδοβούτυρα η συσκευασία είναι ανοιγμένη κάπου στη μέση και φαίνεται το βούτυρο», συνεχίζω. «Α μας συγχωρείτε πάρα πολύ για το λάθος μας», μου απαντά ευγενέστατα. «Θα επιστρέψω αμέσως το κόστος του στην κάρτα με την οποία πληρώσατε». «Ευχαριστώ πολύ, χαίρετε». Όλα αυτά στα αγγλικά βεβαίως βεβαίως, διότι -όπως με πληροφορούν από το κοντρόλ, οι Άγγλοι δεν το κατέχουν το ελληνικό ακόμα!

Και τι γυρνάνε και μου λένε οι δικές μου;! Α, μωρέ τους ανθρώπους δεν έπρεπε να τους διαμαρτυρηθείς... και σιγά τώρα δε θα το πετάξουμε, μια χαρά τρώγεται. Και το άλλο «Δηλαδή το στραπατσαρισμένο δεν το πληρώσαμε τελικά;» Μα δεν πάτε καλά τους λέω... δηλαδή άμα πηγαίναμε στο σουπερμάρκετ και το βλέπαμε αυτό το στραπατσαρισμένο το βούτυρο θα το παίρναμε; Όχι, και πιθανως και κανένας άλλος στη θέση μας! Θα τους έμενε μέχρι να λήξει και θα το πετάγανε. Άρα γιατί να το πληρώσουμε αυτό που θα τους πήγαινε χαμένο ούτως ή άλλως και που εμείς δε θα το διαλέγαμε από το ράφι;  «Ναι, αλλά άμα ήταν εντάξει στο κατάστημα και στραπατσαρίστηκε στο δρόμο;» «Άκουστε να σας πω αγάπες μου», τους λέω.. «Αν είχα πάει στο κατάστημα, και είτε το ψώνιζα έτσι όπως ειναι και δεν το έβλεπα, είτε μου στραπατσαριζόταν κάπου στη μεταφορά, τότε θα ήταν δικό μου το λάθος και δεν θα είχα λόγο να διαμαρτηρηθώ. Με την ίδια λογική, εφόσον αυτοί το διάλεξαν, έβαλαν στις σακούλες, μετέφεραν και το έφεραν μέχρι την πόρτα μου, για ότι ζημιά πάθανε τα ψώνια μου αυτοί ευθύνονται και άρα αυτοί θα πρέπει και να την πληρώσουν».

Αμαν πια δηλαδή! Αυτή τη μαζοχιά των ελλήνων να θέλουν να πληρώνουν για τα λάθη των άλλων δεν την καταλαβαίνω... 

 Ή μήπως όσοι μένουν ακόμα στην Ελλάδα έχουν πεισθεί υποσυνήδητα πως για όλα τα λάθη του κόσμου πρέπει να φταίνε; Όπως τα δάνεια που πήραν κάποιοι προδότες στο όνομα της χώρας και τα φάγανε, όπως τις συμφωνίες που έγιναν στο όνομα της χώρας που δεν ευνοούν κανέναν έλληνα και όμως τις πληρώνει - και με το αίμα του καμιά φορά, όπως όλες αυτές τις κατηγορίες εις βάρος τους -του τεμπέλη και οπορτουνιστή- που ενώ ισχύουν για λίγους, σε καμιά περίτωση δε χαρακτηρίζουν όλους και δη αυτούς που τελικά πληρώνουν τη νύφη; Και τελικά μήπως αυτός είναι ακόμη ένας από τους ρόλους που παίζουν τα ΜΜΕ; Να πείθουν τον κοσμάκη ότι φταίει για τα δεινά που του επιβάλλονται;

Λέω μήπως... 


Υ.Γ. Αυτοί που ψήφισαν τους υπεύθυνους φταίνε και με το παραπάνω. Κι αυτοί που ψήφισαν Χρυσά Αυγά φταίνε που ξεθάρρεψαν τα καθάρματα και πίνουν το αίμα του κόσμου και κυριολεκτικά.